Geboren
op 3 januari 1986 in Oostburg (NL)
Nationaliteit
Belg
-
BELGIË
Manon Claeys
Dubbel brons in Tokyo
-
-
Sport
Dressuur
2x Brons Tokyo 2020
Te klein voor paarden?
“Dan maar pony’s” moeten ze bij Manon thuis gedacht hebben. Want al van toen ze een jaar of vijf was, kon je ze niet weghouden van bij haar favoriete vierbeners op de smederij van opa. En ook nu, een ingrijpend ongeval en dertig jaar later, vind je ze nog steeds tussen de paarden.
Jaren duurde het, maar toen ze voor haar plechtige communie een paard kreeg betekende het dat Manon nu eindelijk oud genoeg was om écht paard te rijden. De pony’s konden op stal, maar niet zonder dat ze eerst de jaren ervaring die ze ermee aaneenrijgde te vertalen naar de paarden. Ze ontpopte zich tot een succesvolle amazone die zich in de reguliere competitie best recht kon houden. Tot ze ongelukkig ten val kwam bij het opstappen.
Je bent pas verloren als je opgeeft.
Na een lange revalidatie moest Manon verder met een verlamde rechterhelft. En zelfs na twee jaar revalideren duurde het nog tien jaar voor we haar opnieuw op de competitie piste konden spotten. Deels omdat de springpaarden ondertussen baan ruimden voor dressuurpaarden, deels omdat het gewoon zo lang duurde om haar weg te zoeken in het paralympische circuit. Maar dé grootste stap was voor Manon niet de fysieke aanpassing, maar de stempel van ‘handicap’ waar ze zó hard tegenop keek.
Een team waar je op kan rekenen
Het dubbel brons in Tokyo was op meer dan een manier een overwinning. Waar ze normaal kan rekenen op haar goed geolied team, was ze door de Coronamaatregelen noodgedwongen enkel met haar groom op schok in Japan. Kracht putte ze uit het vlechten van haar paard San Dior, maar toch had ze liever haar lief Sam aan haar zij dan op haar Facetimeschermpje. Naast San Dior stoomt Manon haar twee jonge paarden klaar voor de competitie, beginnen met een prestigieuze wedstrijd in Qatar. Wie ze naar Parijs 2024 meeneemt wou ze nog niet zeggen.
“Niet dat mijn val positief was, maar die maakte me wél tot wie ik nu ben. En gek om zeggen, maar achteraf bekeken is het misschien wel spijtig dat het niet vroeger gebeurde.”“Ik heb geen vaste coach die met me meereist, omdat ik liever wat meer vrijheid heb. Maar het liefst snowboard ik gewoon met mijn maten, zo leer ik ook het meeste bij.”