Para-dressuur, een discipline waar gratie en precisie samenkomen.
Manon Claeys
-
Haar sport
-
Haar auto
Een Toyota C-HR die elegantie en betrouwbaarheid belichaamt, net als haar prestaties op het veld. -
Haar overwinningen
Manon Cleays schittert in haar vakgebied, met twee bronzen medailles op de Paralympische Spelen van Tokio 2020.
-
-
In gesprek met Manon
Manon Claeys, Belgisch paradressuuricoon, gaat verder dan de hindernissen van het leven, waarbij haar ongeluk een bron van kracht en inspiratie vormt.
Toyota gelooft dat elke kleine stap tot een grote sprong voorwaarts leidt, verder dan iemand ooit voor mogelijk hield. Wat zijn voor jou de kleine stappen?
“Voor mij bestaan de kleine stappen uit het positieve in elke dag vinden en voldoening halen uit wat ik doe samen met de mensen om mij heen die mij onvoorwaardelijk steunen. Elke dag brengt wel iets moois, ook al is het iets kleins. Zo is elke dag die ik kan doorbrengen op mijn paard een goede dag! Natuurlijk zijn er dagen dat het minder gaat, maar het is belangrijk om niet op te geven. Een slechte dag duurt ook maar 24 uur én de dag nadien is een nieuwe dag met nieuwe kansen.”
-
Wat motiveert jou om dagelijks je grenzen te verleggen en ‘beyond te gaan’ in jouw sport?
“Mijn motivatie om steeds verder te gaan in mijn sport komt voort uit het feit dat je in het para-dressuur nooit uitgeleerd geraakt. Je vormt een team met een levend wezen, wat betekent dat je afhankelijk bent van de stemming van je paard. Daarom streef ik ernaar om dagelijks iets aan mezelf en mijn paarden te verbeteren. We blijven ons concentreren op positieve vooruitgang, terwijl we kritisch blijven en de concurrentie evalueren. Elke training begin ik dan ook met een duidelijk plan.”
-
Kun je een specifiek moment of gebeurtenis beschrijven waarbij je het gevoel had dat je echt 'beyond' ging, verder dan je zelf voor mogelijk hield?
“Een doorslaggevend moment waarop ik echt 'beyond' ging, was na mijn ongeval. Toen ik hoorde dat mijn rug op drie plaatsen verbrijzeld was en ik een nekfractuur had, en dat ik binnen 24 uur geopereerd moest worden om onomkeerbare schade te voorkomen, besefte ik dat ik een tweede kans kreeg. Ik verbande het woord 'opgeven' uit mijn vocabulaire. Ondanks de uitdagingen, was ik vastbesloten om weer paard te rijden. Ik leerde omgaan met nieuwe beperkingen en bleef strijdlustig, zelfs als dingen anders liepen dan voorheen. Mijn ongeval was geen fijne ervaring, maar het heeft mij gevormd tot de positieve en trotse Paralympiër die ik nu ben. Ik wil laten zien dat ondanks beperkingen, we niet beperkt zijn. Ik ben een sterk en positief persoon, geen zielig iemand met een handicap.”
