Para tafeltennis is een passie voor Florian Van Acker, een vastberaden atleet die vastbesloten is om alle obstakels te overwinnen.
Florian Van Acker
-
Zijn sport
-
Zijn auto
Op weg naar de overwinning vertrouwt hij op zijn Toyota Yaris Cross om hem naar nieuwe successen te leiden. -
Zijn overwinningen
Florian Van Acker, een van de besten in het para tafeltennis, behaalt de bronzen medaille op de Olympische Spelen van Tokio 2020 met een uitzonderlijke prestatie.
-
-
In gesprek met Florian
Florian Van Acker, Belgisch tafeltennisfenomeen, gaat verder dan alle verwachtingen in zijn ambitie om de top van de paralympische sport te bereiken.
Toyota gelooft dat elke kleine stap tot een grote sprong voorwaarts leidt, verder dan iemand ooit voor mogelijk hield. Wat zijn voor jou de kleine stappen?
“Mijn kleine stappen bestaan uit het stellen van vragen aan mijn trainers, aan mensen die de fijne kneepjes van tafeltennis kennen en aan mijn naaste omgeving. Die laatsten geven uitleg op een manier die ik, ondanks mijn autisme, goed begrijp. Ook maak ik gebruik van mentale coaching om meer in mezelf te geloven. Daarnaast is het in detail bekijken en leren van kleine zaken essentieel om vooruitgang te boeken op topniveau. Ik bekijk daarom steeds YouTube-video's van topatleten en stel in vraag hoe zij bepaalde dingen doen om verder te komen.”
-
Wat motiveert jou om dagelijks je grenzen te verleggen en ‘beyond te gaan’ in jouw sport?
“Mijn motivatie om dagelijks mijn grenzen te verleggen in tafeltennis is om een soort 'professor' in mijn sport te worden. Ik streef naar constante verbetering, want er zijn altijd fouten die gecorrigeerd kunnen worden. Dit geldt voor zowel materiaal, techniek als tactiek.”
-
Kun je een specifiek moment of gebeurtenis beschrijven waarbij je het gevoel had dat je echt 'beyond' ging, verder dan je zelf voor mogelijk hield?
“Een zeer specifiek moment dat me nog steeds bijblijft, is tijdens de Paralympische Spelen in Rio in 2018. Ik speelde de finale en stond met 1-2 achter. Op een gegeven moment dacht ik aan mijn ouders, die alles voor mij doen en daar in de zaal zaten. Mijn vader Eric, die dag in dag uit met mij naar de trainingen rijdt zonder dit ooit te ontzien, en het idee dat ik hier zou verliezen – dat kon ik niet accepteren. NOOIT. En plotseling was daar dat ‘Let's go beyond’-moment! Zo eindigde ik op 3-2 en won ik de gouden medaille.”
